Bobtaile zamieszkują Japonię od wieków, a najstarsze opisy krótkoogonowych kotów sięgają X wieku. Ich wizerunki znaleźć można też na japońskich malowidłach czy jako rzeźby w świątyniach. Przez wieki właścicielami tych kotów byli uprzywilejowani szogunowie i rodzina cesarska. Sytuacja zmieniła się jednak 1602 roku, gdy z powodu gryzoni zagrażających hodowli jedwabników, władze Japonii postanowiły, że wszystkie koty powinny być wolne. Od tego czasu japońskie bobtaile mieszkały na ulicach i w gospodarstwach, stając się powszechnym kotem podobnym do naszych „dachowców”. Zakorzeniły
się jednak w kulturze i wierzeniach Japończyków. Koty te mają zwyczaj siedzieć z jedną przednią łapką uniesioną, dlatego nazywane bywały kotami powitalnymi. Z kolei ich trójbarwne odmiany „Mi-ke” (trzy włosy) uznawano za sprzyjające szczęściu i fortunie. Stąd wziął się też zwyczaj stawiania figurek kotów z uniesioną łapką przy wejściach do domów mieszkalnych i innych budowli. W Japonii nie prowadzono hodowli tych kotów, a świat poznał rasę dopiero w latach 60-tych XX wieku. Wtedy też Elisabeth Frered sprowadziła do USA trzy koty tej rasy. W 1971 roku doprowadziła ona do uznania japońskich bobtailów przez CFA, a w 1976 rasa została dopuszczona do udziału w wystawach czempionów.
Japońskie bobtaile to koty średnie, o smukłej i eleganckiej sylwetce. Ich głowa tworzy niemalże idealny trójkąt równoboczny. Nos powinien być długi, z delikatnym stopem. Uszy powinny być duże, szeroko rozstawione i osadzone wysoko na przedłużeniu linii policzków. Oczy duże, owalne i nieco skośne, powinny być pomarańczowe lub złociste, ale mogą być też niebieskie lub dwubarwne. W odróżnienia od kotów manks, u których nastąpiła redukcja kręgów ogonowych (aż do całkowitego zaniku), bobtaile mają jedynie zmniejszoną długość kości – są one spłaszczone i często zrośnięte, lecz liczba kręgów nie uległa zmianie. Ogony mają zazwyczaj od 5 do 7 centymetrów długości i są kilkakrotnie 
skręcone, zdarzają się też ogony dłuższe (12 cm), jak i krótsze i proste. Szata bobtaila powinna być miękka i jedwabista, nie powinna być pluszowa. Koty te powinny mieć niezbyt gęsty podszerstek. Włosy na ogonie powinny być dłuższe od tych na grzbiecie i skierowane w różnych kierunkach, przez to ogonek sprawia wrażenie rozety lub pompona. Najpopularniejszym umaszczeniem jest „Mi-ke” czyli białe z czarnymi i czarnymi plamami. Dopuszczalne są jednak wszelkie inne umaszczenia poza colorpoint, liliowym i czekoladowym.
Przedstawiciele tej rasy to koty o spokojnym temperamencie, zrównoważone i subtelne, obdarzone jednak dość silnym charakterem. Nie są przesadnie żywiołowe, nie przepadają też za wspinaniem się. Są jednak wścibskie i szalenie interesują się każdą zmianą w ich otoczeniu. Mocno przywiązuje się do swojego właściciela i potrzebuje stałego z nim kontaktu. Uwielbia pieszczoty, wręcz domaga się głaskania. Świetnie nadaje się na kota rodzinnego, gdyż dobrze dogaduje się również z dziećmi, jest przy tym chętny do zabawy. Japoński bobtail nie może jednak być jedynym zwierzęciem w domu, gdyż źle znosi samotność. Pozostawiony sam sobie na kilka godzin szybko się nudzi i tęskni, dlatego najlepiej by w tym czasie przebywał z innym kotem. Rasa jest ogólnie bardzo zdrowa, choć zmiany w układzie kostnym mogą wiązać się czasem z bolesnością. Nie wymagają specjalnej pielęgnacji, wystarczy przeczesać je raz w tygodniu.
Opracowano na podstawie wikipedii oraz stron www.koty.pl, www.kotydomowe.com i www.wszystkookotach.pl