Melopsittacus undulatus, czyli papużka falista zamieszkuje głównie tereny Australii. Spotkać je można na trawiastych terenach, zadrzewionych brzegach rzek, czy na terenach rolniczych. Żerują głównie na ziemi, żywiąc się ziarnem i zbierają się przy wodopojach w grupach liczących nawet 15 tysięcy osobników. Żyją w dużych stadach i prowadzą koczowniczy tryb życia, przemieszczając się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu jedzenia. Do Europy trafiły w XIX wieku, zostały sprowadzone przez 
znanego ornitologa, Johna Goulda. Po raz pierwszy opisał je fałszerz pieniędzy zesłanego do Australii, Thomasa Wetlinga, a pierwszą publikacją, w której ukazał się ich opis było dzieło Georga Shawa „Zoology of New Holland”. Choć szybko zyskały na popularności, to wciąż większość papużek w Europie pochodziła z importu. Dopiero po wprowadzeniu przez rząd Australii całkowitego zakazu wywozu zwierząt rozwinęły się hodowle.
Długość ciała papużek wynosi od 18 do 20 centymetrów, z czego nawet połowa może przypadać na ogon. Osiągają wagę około 26-29 gram. Od czoła, przez całą głowę i częściowo na plecach rozciągają się czarne pręgi, od których prawdopodobnie gatunek ten wziął swoją nazwę. Plecy i skrzydła papużek falistych pokryte są czarnymi, żółto obrzeżonymi piórkami. Brzuch papużek powinien być jednobarwny, zielony. Nogi – różowe, a oczy małe o czarnej tęczówce. Dziób żółty, a pod nim biały „śliniak” z „koralami” po bokach, ogon z kolei powinien być czarny. Woskówka u samców niebieska, u samic z kolei o barwie od cielistej aż po brązową. W toku hodowli udało się uzyskać wiele odmian barwnych, z czego najpopularniejszą jest niebieska. Dzięki różnicą w kolorze woskówki łatwo odróżnić płeć w ubarwieniu naturalnym. Bywa to jednak trudne w przypadku niektórych odmian barwnych.
Dla tych niedużych papug wystarczy klatka od długości około 80 centymetrów, warto jednak pomyśleć o zakupie możliwie największej klatki, jaką możemy zaakceptować w naszym mieszkaniu. Papużki faliste mogą też przebywać w wolierach, zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych. Po okresie aklimatyzacji są nawet w stanie przebywać w wolierze zewnętrznej prawie cały rok. Warto taką wolierę odpowiednio przygotować, wstawiając do niej drewniane żerdzie na których papużkom nie
będą odmrażały się łapki. Należy też zadaszyć część woliery czy nawet stworzyć drewnianą komorę w formie schronienia przed zimnem. Należy też zimą zadbać o dodatkowe oświetlenie, z racji krótszych dni. Papużki faliste to bardzo społeczne zwierzęta, dlatego należy pielęgnować je przynajmniej w parach.
Papużki faliste bardzo łatwo się oswajają, choć nie należy od razu rzucać ich na głęboką wodę. Przez pierwsze dwa tygodnie w nowym domu należy trzymać je w dość pustej klatce – wszelkie zabawki i dekoracje mogą początkowo wywoływać u tych zwierząt więcej stresu. Gdy już oswoją się z nowym domem możemy wstawić je z powrotem do klatki. Początkowo warto wybrać jedno miejsce w szczebelkach klatki w które wkładać będziemy smakołyki. Z czasem możemy też zacząć podawać zwierzętom smakołyki w tym miejscu bezpośrednio z dłoni. Gdy już oswoją się z naszą ręką możemy zacząć powoli je głaskać, pozwalać im chodzić po naszej dłoni. W naturze podstawę diety papużek falistych stanowią nasiona traw, czasem owady, owoce i zielone części roślin. Podobną dietę należy utrzymywać też w hodowli, korzystając na przykład z gotowych mieszanek przeznaczonych dla tych papug, uzupełnianych przez nas mniszkiem, marchewką, jabłkiem czy wiśniami.
Opracowano na podstawie wikipedii oraz stron www.ptakiozdobne.pl, www.zoologiczny.expert.pl oraz www.ptakiegzotyczne.net