Historia tej rasy nie jest do końca jasna, choć pierwsze wzmianki o komondorach pochodzą z 1554 roku. Węgrzy uważają, że psy tej rasy pilnowały ich stad owiec „od początku czasów”. Inni twierdzą jednak, że komondor pochodzi od psów, które przybyły na tereny dzisiejszych Węgier wraz z Madziarami, inni z kolei twierdzą że przybyły wraz z Sumerami z Mezopotamii. Najbardziej prawdopodobne wydaje się jednak, że przodkowie komondorów towarzyszyli Kumanom – tureckiemu ludowi koczowniczemu, który osiadł na terenach dzisiejszych Węgier w XII-XIII wieku. Stąd też pochodziłaby nazwa rasy: „quman-
dur” - czyli należący do Kumanów. Kynolodzy zainteresowali się rasą dość późno, bo dopiero w latach 20-tych XX wieku. Pierwszy wzorzec powstał w 1921 roku, w 1924 roku rozpoczął działalność Węgierski Klub Komondora, a w 1925 roku rasa została uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Podczas II wojny światowej psy tej rasy wykorzystywane były do pilnowania obiektów wojskowych. Po wojnie nastały jednak trudne lata dla komodorów, powoli zaczęły znikać wielkie pastwiska, przez co pod znakiem zapytania stanęła przyszłość ich hodowli. Węgierski Związek Kynologiczny objął jednak rasę specjalną ochroną i zadbał o jej rozwój. Dziś psy te najpopularniejsze są na Węgrzech, ale ich hodowle spotkać można w wielu innych krajach, a ich umiejętności pasterskie docenili też Amerykanie.
Komondor to pies wzbudzający respekt, powinien osiągać wysokość w kłębie minimum 70 centymetrów pies i 65 centymetrów suka. Obfita, sznurowata sierść tylko potęguje to wrażenie, sprawiając, że psy tej rasy wydają się większe niż w rzeczywistości. Grzbiet mają silnie umięśniony, klatkę piersiową głęboką i szeroką. Łapy są duże i mocne, tylne nieco dłuższe od przednich. Głowa proporcjonalna do tułowia, pokryta obfitym włosem, czaszka dobrze wysklepiona. Ich oczy są poziomo osadzone i praktycznie niewidoczne. Uszy obwisłe u podstawy, w kształcie litery V lub U. Ogon nisko osadzony, zwisający i 
sięgający stawu skokowego. Szata powinna być długa, tworząca dość charakterystyczne dredy, składająca się z twardego włosa okrywowego i miękkiego podszerstka. Włos najdłuższy powinien być na zadzie i lędźwiach, najkrótszy z kolei na pysku i dolnych partiach kończyn. Jedyne dopuszczalne umaszczenie to białe z odcieniem kości słoniowej.
Psy tej rasy mają silny charakter, są niezależne i samodzielne. Cechy te ukształtowały się w czasach, gdy komondory samodzielnie pilnowały dobytku i stad owiec. Psy te są odważne, bardzo czujne i nieprzekupne, przez co świetnie sprawdzają się jako stróże. Są też zrównoważone – nie atakują bez powodu, lecz sprowokowane robią to błyskawicznie. Są wierne swojemu panu i świetnie sprawdzają się jako psy rodzinne, lubią bowiem bliskość stada. Wymagają jednak odpowiedniej socjalizacji i szkolenia. Potrafią bowiem próbować zdominować stado. Są inteligentne i szybko się uczą, nie należy jednak oczekiwać od nich pełnego posłuszeństwa. Do wykonywanych poleceń komodor pochodzi bowiem z filozofią „nic nie muszę”, a każdą komendę potraktuje jako propozycję a nie konieczność. Wbrew pozorom psy tej rasy nie wymagają dużo ruchu, najlepiej będą się jednak czuć w domu z nawet niedużym ogrodem. Wbrew pozorom nie wymagają specjalnej pielęgnacji. Ich sierści się nie czesze, od czasu do czasu należy tylko aż do skóry porozdzielać narastające dredy. Szata komodorów jest wręcz samoczyszcząca, choć może on wnosić do domu gałązki czy liście. Psów tych raczej też się nie kąpie, a gdy ich zapach stanie się nie do zniesienia i zdecydujemy się jednak to zrobić, musimy pamiętać by dokładnie wysuszyć dredy suszarką, inaczej sierść może zacząć pleśnieć. Regularnie należy jednak podmywać okolice narażone na zabrudzenia, takiej jak zad, łapy czy pysk. Komodory raczej nie linieją, czasem tylko odrywają się im pojedyncze dredy.
Opracowano na podstawie wikipedii oraz stron www.psy.pl oraz www.piesporadnik.pl