Lhasa apso to rasa pochodząca z Tybetu, gdzie otaczana była szacunkiem i hodowane w świątyniach i pałacach. Surowy klimat sprawił, że rasa ta nie tylko cechuje się dobrym zdrowiem ale też silnym charakterem, stąd zwane były czasami abso
seng kye, czyli „szczekający lew – wartowniczy pies”. Ich historia sięga ponad 2000 lat i od zawsze związana była ze stolicą Tybetu – Lhasą, stąd też pierwszy człon ich nazwy. Drugi – apso – otrzymały dzięki swojej szacie, która przypominała sierść kóz tybetańskich o tej nazwie. Służyły głównie jako psy stróżujące, strzegące skarbów pałaców i świątyń. Nie można było ich kupić, wręczane były jako „dar pokoju”, przekazywane władcom krajów ościennych w dowód uznania i szacunku. Dopiero w XX wieku trafiły do Wielkiej Brytanii przywiezione przez panią McLaren Morrison, a jej hodowla odegrała największą rolę w rozwoju rasy. W Stanach zjednoczonych nie obyło się jednak bez zamieszania, gdyż psy lhasa apso kojarzono tam z shih tzu, szybko powstała tam jednak hodowla Hamilton, która w ciągu 30 lat wyhodowała 249 miotów psów czystej rasy. Gdy w 1957 roku część mnichów wyemigrowała z Tybetu towarzyszyły im również psy. W ten sposób rasa rozpowszechniła się na całym świecie – znalazły się wszędzie tam gdzie powstały ośrodki buddyzmu tybetańskiego. Z Tybetu wywozili je też dyplomaci, pracownicy placówek handlowych i himalaiści.
Psy tej rasy są niewielkie, osiągają wymiary od 25-33 cm psy i 23-30 cm suki. Mają wpisaną w prostokąt sylwetkę z prostym grzbietem i głęboką klatką piersiową. Ich ogon powinien być osadzony wysoko, owłosiony trochę na kształt pióropusza i zawinięty na grzbiet. Głowa obficie owłosiona z wyraźnymi wąsami i brodą. Kufa krótka, ale nie aż tak skrócona jak u shih tzu. Oczy powinny być ciemne, średniej wielkości, owalne w kształcie, niezbyt duże ale też nie wyłupiaste. Uszy powinny być wiszące i obficie owłosione. Szata lhasa apso jest 
wyjątkowa, długi i prosty włos okrywowy nie linieje i nie ma tendencji do filcowania, czego nie można powiedzieć o wełniastym i gęstym podszerstku. Dozwolone są wszelkie barwy owłosienia, najwyżej cenione są jednak psy o barwie jednolitej: złote, piaskowe a także szare. Sierść może być też biała lub brązowa, a także wielokolorowa, lecz o wyraźnie rozgraniczonych barwach.
Rasa zaskarbiła sobie serca właścicieli na całym świecie nie tylko urodą, ale też doskonała psychiką i sympatycznym charakterem. Lhasa apso to psy do towarzystwa, ale nie kanapowce. Cenią sobie spokój i niezależność, nie znoszą przemocy i hałasu. Są samodzielne, wszędobylskie i ciekawskie. Choć są pewne siebie, to nie są agresywne – nie mają tendencji do atakowania silniejszych od siebie. Są to psy bardzo
wierne i silnie przywiązujące się do właścicieli. Bywają jednak nieufne wobec obcych. Łatwo się adaptują w nowych warunkach, a odpowiednio ułożone dobrze znoszą też samotność. Należy jednak być w stosunku do nich konsekwentnym i stanowczym, choć niekoniecznie należy prowadzić je twardą ręka.
Są to psy raczej zdrowe i długowieczne – spokojnie dożywają 15 lat, czasami nawet 18. Regularnej pielęgnacji wymagają jedynie uszy i oczy, cechą rasy jest bowiem łzawienie, dlatego oczy należy regularnie przemywać. Sierść, choć długa, nie wymaga skomplikowanych zabiegów. Nie filcuje się, więc należy ją jedynie szczotkować 3 razy w tygodniu. Najlepiej stosować do tego metalowy grzebień o wąskim rozstawie zębów i szczotkę o długich igłach bez kulek. Przed każdy szczotkowaniem warto sierść spryskać odżywką. W deszczowe dni z kolei konieczne jest mycie brzuszka i łap po każdym spacerze. Co miesiąc do półtora miesiąca koniecznie jest też przycinanie włosa na łapkach. Jeśli nie mamy czasu na pielęgnacje lhasa apso możemy ostrzyc go na sportowo.
Opracowano na podstawie wikipedii oraz stron www.piesporadnik.pl, www.psy-pies.com oraz www.psy.pl