Koty rosyjskie niebieskie są naturalną rasą i w jej przypadku zabiegi hodowlane ograniczyły się jedynie do niewielkich zmian w budowie ciała. Uważa się, że pierwsze koty tej rasy żyły w okolicach Archangielska, gdzie żyły półdziko, podobnie jak nasze dachowce. Izolacja geograficzna sprawiła, że ich wygląd nie zmieniał się przez lata. Ich podwójna szata z kolei to efekt przystosowania się do surowego klimatu, a srebrzysty połysk pozwalał im pozostawać niezauważonymi na śniegu. Z czasem koty tej rasy trafiły na dwór carski, a ich miłośnikiem był car Mikołaj I. Trafiły nawet na dwór angielskiej królowej Wiktorii. Koty tej rasy trafiły też na statki, a marynarze traktowali je jak maskotki przynoszące szczęście. W ten sposób, drogą morską koty
rosyjskie niebieskie trafiły około 1800 roku do Wielkiej Brytanii, gdzie rozpoczęto ich hodowle. Zaczęły też pojawiać się na wystawach, np. w 1875 w Crystal Palace w Londynie. Należy jednak dodać, że przez dłuższy czas wszystkie krótkowłose, niebieskie koty wystawiane były jako jedna rasa. Dopiero z czasem dokonano rozróżnienia na koty niebieskie typu brytyjskiego i innego pochodzenia. Własną klasę koty te otrzymały dopiero w 1912 roku, choć początkowo nazywane były kotami maltańskimi, archangielskimi czy american blue. W czasie II Wojny Światowej rasa ta prawie kompletnie wymarła. W latach sześćdziesiątych podjęto jednak próbę odtworzenia rasy w Szwecji, głównie krzyżując ocalałe osobniki z syjamami. Kilka lat później podjęto w Anglii próby odtworzenia oryginalnego wzorca tych kotów a w 1967 roku powołano Russian Blue Breeders’ Association, dzięki któremu możemy dziś podziwiać rasę w jej pierwotnym kształcie.
Rasę tą zalicza się do ras średnich a jej przedstawiciele osiągają wagę od 3,5 do 5,5 kilograma. Mają smukłą, lekko wydłużoną sylwetkę, sprawiają wrażenie eleganckich, wręcz dostojnych. Mają też odwrócony układ warg, przez co bywają nazywane kocią Moną Lisą, Ich czoło i czaszka są lekko spłaszczone. Uszy szersze u nasady, a małżowiny powinny być skierowane do przodu. Oczy tych kotów powinny być duże, w kształcie migdała i lekko skośne. Powinny mieć intensywnie zielony, wręcz hipnotyzujący kolor. Szyja powinna być smukła. Ogon powinien być proporcjonalny do ciała, zwężający się i ostro zakończony. Szata pluszowa, krótka i gęsta, przy tym lekko odstająca do ciała. Charakterystyczny powinien być też gęsty podszerstek, mniej więcej tej samej długości co włos okrywowy. Umaszczenie powinno być równomiernie niebieskie, najlepiej o średnim odcieniu. Końce włosów powinny srebrzyście połyskiwać – efekt ten tworzy się 
dzięki temu, że końcówka każdego włosa jest niemalże przeźroczysta. W toku hodowli powstały też inne umaszczenia (całkowicie czarne i całkowicie białe) oraz typ długowłosy tych kotów, nie są one jednak uznawane przez FIFe, oraz nie cieszą się dużą popularnością.
Osobniki tej rasy mają niezwykły charakter. Mają duży temperament i są ciekawskie, przy tym ciche i przyjacielskie. Nie lubią zmian, źle znoszą przeprowadzki i przemeblowania. Nie przepadają też za wychodzeniem poza dom, dlatego od małego należy je oswajać np. z podróżami samochodem. Same wybierają sobie przyjaciół i są to decyzje niemalże nieodwracalne. Bardzo silnie przywiązują się do właścicieli i źle znoszą samotność – dlatego warto zapewnić im drugiego kota lub psa do towarzystwa. Mogą charakterem przypominać czasem psa, gdyż często nie odstępują właściciela na krok. Są bardzo przyjacielskie, aczkolwiek mogą być nieufne wobec obcych. Łatwo jednak akceptują inne zwierzęta w domu. Uwielbiają zabawy i pozostają aktywne aż do później starości. Lubią się też wspinać. Przez swój gęsty podszerstek wymagają wyczesywania kilka razy w tygodniu. Są jednak zdrowe i dożywają przeciętnie 15-18 lat. Warto podawać im odpowiednią karmę dla kotów aktywnych. Mają jednak ogromny apetyt, który należy kontrolować by kot się nie roztył.
Opracowano na podstawie wikipedii oraz stron www.koty.pl, www.krakvet.pl oraz www.kotydomowe.com