Tilikwa scynkowa (Tiliqua scincoides) dzieli się na 3 podgatunki. Tiliqua scinoides scinoides jest najpopularniejszym podgatunkiem, występującym w większości hodowli. Zamieszkuje wschodnie wybrzeże Australii. Tiliqua scinoides intermedia również zamieszkuje Australię, a dokładniej północną część tego kontynentu. Z kolei Tiliqua scinoides chimaerea jest 
podgatunkiem odkrytym i opisanym stosukowo niedawno. Zamieszkuje niewielkie indonezyjskie wyspy, głównie Tanimbar i Baber. Tilikwę scynkową, nazywaną też scynkiem olbrzymim można spotkać w zróżnicowanym środowisku, nie występuje tylko w chłodnych górach i lasach deszczowych. Występuje więc w okresowo wilgotnych i suchych lasach typu sawannowego, w przydrożnych krzakach czy na brzegach lasów. Jest mile widzianym gościem parków i ogrodów, gdyż tępi ślimaki. Scynki są jaszczurkami typowo naziemnymi i prowadzą dzienny tryb życia. Nocą chowają się w norach ssaków, pod kamieniami czy korzeniami drzew. Mimo masywnego ciała scynki potrafią wcisnąć się w różne zakamarki. Z racji swoich rozmiarów nie posiadają w swoim środowisku naturalnym zbyt wielu wrogów. W momencie zagrożenia jaszczurki te syczą i ukazują swój charakterystyczny, niebieski język. W naturze scynki są samotnikami i łącza się w pary tylko w okresie australijskiej wiosny (wrzesień-listopad).
Scynk olbrzymi dorasta do około 45-50 cm długości, przy czym 1/3 tej miary przypada na ogon. Tiliqua scinoides scinoides podobnie jak inni reprezentanci tego gatunku ma duży, niebieski język, dość masywne ciało i krótkie kończyny. Trudno u tych zwierząt odróżnić płeć, samice najczęściej mają krótsze głowy, dłuższy tułów oraz krótsze kończyny i ogon od samców. Są to
jednak różnice mało widoczne – najlepszym rozwiązaniem jest w przypadku tego gatunku badanie poziomu testosteronu z krwi. Ubarwienie scynków jest zmienne i zależy od środowiska w którym żyją. Ich skóra może mieć barwę oliwkowożółtą i być pokryta nieregularnymi, oliwkowobrązowymi, poprzecznymi pręgami. Podbrzusze powinno być jaśniejsze od reszty ciała. Charakterystyczny jest przede wszystkim język, przybierający barwę od jasno do ciemnoniebieskiej.
Terrarium dla scynka musi mieć dość duże dno, gdyż jest to gatunek naziemny. Przyjmuje się, że minimalne wymiary dla pojedynczego osobnika to 150x90x90 cm. Pielęgnując więcej niż jednego osobnika należy wymiary odpowiednio powiększać. Im większe jednak terrarium, tym lepiej dla scynka. Jako podłoże można wykorzystać piasek, mineralne podłoże stosowane dla kotów, korę czy suche liście. Ważne by było ono suche, choć w jednym rogu może być lekko wilgotne. Jeżeli planujemy w terrarium mieć rośliny, to doniczki należy umieścić wyżej, gdyż zwierzęta te rozkopują ziemię w doniczkach. Ważnym elementem są też kryjówki, którymi mogą być wyszczerbione doniczki czy połówki kokosa. Scynki to jaszczurki dzienne, dlatego potrzebują dość intensywnego oświetlenia. Najlepiej umieścić terrarium w pobliżu okna – nie należy go jednak wystawiać na bezpośrednie działanie słońca, by nie przegrzać zwierzęcia. W terrarium należy stosować ogrzewanie punktowe, np. przy pomocy lampy grzewczej. W ciągu dnia temperatura powinna wynosić od 22 do 30 stopni Celsjusza, a w nocy około 17-20 stopni Celsjusza. Wilgotność z kolei powinna utrzymywać się na poziomie około 40%. Latem scynki można trzymać na balkonie czy ogrodzie, w specjalnych wolierach. Należy jednak zabezpieczyć je przed np. kotami, oraz przed ewentualną ucieczką samych jaszczurek. Mimo swojej masywności scynki potrafią przeciskać się przez dość wąskie szczeliny.
Żywienie scynków nie należy do zbyt skomplikowanych. 60% ich diety powinien stanowić pokarm pochodzenia zwierzęcego, czyli ślimaki (w skorupach i bez), bezkręgowce (świerszcze i inne), drobnych ssaków, jaj gotowanych i surowych, ryb czy 
chudego, surowego mięsa. Pozostałe 40% diety stanowić powinny różnorodne rośliny. Scynkom można podawać warzywa (np. tarta marchew), owoce (banany, brzoskwinie, winogrona), kwiaty, mlecz i inne. Można tworzyć różnorodne sałatki z owoców i warzyw, oraz stosować przeciery dla dzieci. Nie należy jednak podawać scynkom jogurtów owocowych. Są to jaszczurki bardzo żarłoczne i chętnie zjedzą również to, co jest dla nich nieodpowiednie. Dlatego też często zwierzęta te są źle żywione w amatorskich hodowlach. Nie do zaakceptowania w diecie scynka są np. czekolada, sery, chleb czy ziemniaki. W diecie tych jaszczurek uwzględnić trzeba również odpowiedni poziom wapnia, a młodym osobnikom można dosypywać do pokarmu sproszkowaną sepię, czy preparaty wapniowe. Wchłanianie tego minerału warto wspierać poprzez ekspozycję zwierzęcia na światło słoneczne. Dorosłych osobników nie można też przekarmiać – jedzenie podaje się im zazwyczaj 2 razy w tygodniu. Ilość i częstotliwość posiłków zależy też od pory roku. Długość życia tych łagodnych jaszczurek na wolności nie jest do końca znana. W niewoli dożywają 17-25 lat.
Opracowano na podstawie wikipedii oraz stron www.terrarium.com.pl oraz www.smakterrarium.pl