Sokoke jest jedna z nielicznych naturalnych ras kotów, które wyewoluowały praktycznie bez ingerencji człowieka, przystosowując się do lokalnego środowiska. Z początku występowały głównie w lesie Arabuko Sokoke, we wschodniej Kenii. Jest to rasa stara, do tego rzadka, a badania DNA wykazały, że nie jest ona hybrydą z dzikim gatunkiem kota, lecz pochodzi ona od kotów azjatyckich, które są potomkami dzikich kotów z Arabii. Rasa została odkryta przez kenijską farmerkę Jeni Slater w 1978 roku. Na swojej plantacji znalazła ona dwa zdziczałe koty o nietypowym dla kenijskich kotów umaszczeniu – klasycznym, tj. pręgowanym, w którym pręgi tworzą spirale i okręgi. Ten dość dziki wygląd zafascynował ją na tyle, że
postanowiła rozpocząć ich hodowlę. Z czasem okazało się, że nie były to koty dzikie, lecz koty domowe, które dostosowały się miejscowego środowiska. Sokoke zafascynowała się też duńska przyjaciółka Jeni, Gloria Moeldrup. Importowała ona w 1984 roku dwójkę, a następnie trzy kolejne koty, by zaprezentować je na wystawie w Odense, gdzie wzbudziły duże zainteresowanie. Z czasem hodowlane sokoke zaczęły przejawiać oznaki depresji inbredowej, związanej z krzyżowaniem kotów spokrewnionych. Pozyskanie nowych osobników było jednak bardzo trudne, gdyż lokalne plemiona sprzeciwiały się łapaniu tych kotów, traktując je jak boskie zwierzęta. W 2001 roku hodowle dostały jednak wiadomość, że w Kenii znaleziono kolejne koty tej rasy. Okazało się, że na farmie Jeannie Koncker zgromadzono grupkę kotów sokoke, w celu nakręcenia o nich filmu dokumentalnego. Ostatecznie nie udało się jednak tego projektu sfinansować, a Jeannie została na farmie z kotami i zebranymi na ich temat danymi. Z chęcią udostępniła ona je hodowcom, którzy zasilili nimi swoje programy hodowlane. Rasa została uznana przez FIFe w styczniu 1994 roku, w Ameryce rasa jest praktycznie nieznana.
Koty sokoke są średniej wielkości, ważą przeciętnie od 2,7 do 4,5 kilograma. Tułów średnio długi, muskularny i szczupły. Ich głowa powinna być umiarkowanie klinowata, w stosunku do ciała może wydawać się niewielka. Uszy średniej wielkości, dość szerokie u podstawy, końce lekko zaokrąglone, zwieńczone pędzelkami. Oczy duże, osadzone szeroko i lekko ukośne. W kształcie migdałowe, jasnozielone lub bursztynowe. Tylne łapy wyraźnie dłuższe od przednich, przez co koty te wydają się 
chodzić na palcach. Ogon średniej długości i lekko spiczasty. Ich sierść powinna być krótka, wręcz przylegająca i błyszcząca, najlepiej bez podszerstka lub z minimalną ilością. Dopuszczalne umaszczenie to dowolny odcień czarnego klasycznego pręgowanego, pożądane jest by obszary jasne miały włos ze wzorem aguti.
Rasa ta jest dość łatwa w hodowli. Koty te nawiązują bowiem głęboką wieź ze swoimi opiekunem, choć niekoniecznie będą wysiadywać mu na kolanach. Uwielbiają jednak podążać za nim po mieszkaniu, podobnie jak psy chętnie witają też domowników przy drzwiach wyjściowych. Bywają też gadatliwe i miewają nagłe „zrywy” do zabawy, po których następuje okres spokoju. Dobrze dogadują się z innymi kotami i zwierzętami domowymi. Źle znoszą samotność, dlatego nie należy ich zostawiać na dłuższy czas bez towarzystwa innego kota lub człowieka. W razie zagrożenia nie zawahają się jednak użyć pazurów i zębów. Uwielbiają się wspinać, dlatego należy zapewnić im odpowiednie drapaki. Nie są skomplikowane w pielęgnacji, wystarczy przeczesać je raz w tygodniu. Oswajane od kociaka chętnie biorą kąpiele. Sokoke są jednak z nielicznych raz kotów, które nie boją się wody. Jest to rasa zdecydowanie zdrowa, z tendencją jedynie do chorób uszu, szczególnie świerzbu. Dożywają przeciętnie 15 lat.
Opracowno na podstawie wikipedii oraz strony www.koty.pl