Ostatnio dodane

Te duże, białe i bogato owłosione molosy do wieków królują w Tatrach i na Podhalu, odpędzając niedźwiedzie i wilki od stad owiec. Swoimi rozmiarami i spokojnym charakterem zaskarbiły sobie też sympatię mieszkańców nizin, gdzie z czasem trafiły jako psy domowe. Owczarki podhalańskie to nasza rodzima rasa, która ma wielu kuzynów o bardzo podobnym wyglądzie. Przez wieki były niemalże ukrytym skarbem podhalańskich pasterzy, reszta Polski odkryła je wraz z młodopolskim zainteresowaniem tatrami. Te spokojne molosy nie są trudne w ułożeniu i utrzymaniu, źle jednak czują się w mieszkaniach. Kochają przestrzeń i najlepiej czują się w domu z ogrodem. Decydując się na zakup owczarka podhalańskiego musimy zaopatrzyć się w miski na podwyższeniu (Yarro, Trixie). Potrzebna będzie też dobrej jakości karma (Royal Canin, Brit) oraz szczotka (Zolux).

Ten potężny pies o czarno-białym umaszczeniu to bliski kuzyn nowofundlanda, trochę jednak od niego lżejszy i ma mniej futra. Jest przy tym tak samo łagodny, cierpliwy i uwielbia pływać. Landseer wymaga jednak dużo kontaktu z właścicielem i źle znosi samotność. Psy tej rasy są łatwe do ułożenia, nie należą przy tym do najłatwiejszych w utrzymaniu. Wymagają dużo ruchu i dużo karmy oraz obficie linieją. Landeer jest świetnym psem rodzinnym, najlepiej nadaje się do domu z ogrodem, chyba że jesteśmy w stanie zapewnić mu odpowiednio dużo ruchu. Jak większość ras olbrzymich jest narażony na różne problemy zdrowotne. Jeśli zdecydujemy się na landeera musimy wyposażyć się w duże miski (Yarro), oraz solidną smycz (Dingo). Potrzebować będziemy też dobrej jakości karmy dla ras olbrzymich (Brit, Royal Canin) oraz akcesoriów do czesania (Zolux).

Mimo swoich okazałych rozmiarów są dość łagodne, wręcz lekko tchórzliwe. Wyróżniają się nie tylko posturą, ale też niesamowitym węchem i dużymi, oklapniętymi uszami. Od wieków bloodhoundy towarzyszyły ludziom w polowaniach. Dopiero występy na wystawach psów przyniosły im większa sławę, ale też niestety nowy i niekoniecznie zdrowy wzorzec, który na szczęście uległ zmianie w 2001 roku. Te dość masywne psy są bardzo opiekuńcze i przyjazne, przez co niekoniecznie nadają się na stróża. Mają silny instynkt łowiecki i potrafią zagubić się jeśli znajdą ciekawy trop, dlatego wymagają odpowiedniego szkolenia i uwagi właściciela podczas spacerów. Decydując się na zakup bloodhounda, należy przede wszystkim zaopatrzyć się w dość duże miski (Pet Inn, Trixie) i wytrzymała smycz (Dingo). Potrzebna będzie też odpowiednia karma (Royal Canin, Brit).

Pochodzą z odległego Tybetu, gdzie zamieszkiwały pałace i świątynie. Choć są urocze, to tylko pozornie wydają się kruche, skrywając za niepozornym wyglądem silny charakter i pewność siebie. Lhasa apso to niewielkie pieski mylone czasami z shih tzu. Są przyjacielskie, choć niezależne, świetnie nadają się niemalże dla każdego, gdyż odpowiednio ułożone dobrze znoszą samotność. Nie są to jednak typowe kanapowce, uwielbiają bowiem sport, są wszędobylskie i ciekawskie. Ich imponująca szata wymaga jednak dość regularnej pielęgnacji, nie jest ona jednak uciążliwa. Decydując się na zakup lhasa apso musimy zaopatrzyć się w dobrej jakości smycz (Dingo) oraz miski na karmę (Pet Inn, Yarro). Ważna jest też dobrej jakości karma (Royal Canin, Josera, Brit). Ważne są też szczotki i grzebienie (Zolux, Trixie) oraz odżywki (Beaphar).

Są nieduże, radosne i aktywne, pokryte długą i jedwabistą sierścią. Cudem przetrwały rewolucję kubańską i do dziś pozostają mało popularną rasą w Europie. Hawańczyk to jednak idealny pies niemal dla każdego, o ile właściciel zapewni mu odpowiednią dawkę ruchu. Nie zajmuje dużo miejsca i łatwo przywiązuje się do całej rodziny. Ma jednak swój charakter i temperament – chętnie wykorzysta słabość właściciela. Dość łatwo i szybko się jednak uczy, dzięki czemu świetnie nadaje się nawet dla osób, które wcześniej nie posiadały psa. Biszony hawańskie nie są przy tym kosztowne w utrzymaniu. Wymagają jednak starannego i regularnego szczotkowania (Zolux). Warto też kupić solidną smycz (Dingo) oraz zabawki, by zapewnić psu dużo ruchu (Trixie). Ważna jest też odpowiednia dieta, zwłaszcza jeśli nasz pupil ma uprawiać sport (Royal Canin, Brit).

W naszej kulturze utrwalone są stereotypowe różnice w zachowaniu mruczków i azorów. W rzeczywistości jednak łatwo znaleźć od nich odstępstwa. Takim psim kotem jest na przykład kot kartuski, który z chęcią i łatwością uczy się aportować, oraz przybiega radośnie na swoje imię. Jest to zarazem jedna z najstarszych ras hodowanych w Europie, z dość niejasną historią. Te przyjacielskie mruczki z Francji są dziś dość rzadko spotykane, gdyż ich hodowle ucierpiały w trakcie II Wojny Światowej. Jest to rasa idealna dla młodzieży, czy samotnych osób, gdyż uwielbia podążać za właścicielem i spędzać z nim czas. Są spokojne i mają łagodny charakter, oprócz tego prawie nie miauczą, zamiast tego często i głośno mruczą. Nie są wymagające, wystarczy im duża kuweta (Ferplast, Pet Inn), miski na karmę i wodę (Yarro, Trixie) i karma (Royal Canin, Brit).

Koty to bezsprzecznie jedne z popularniejszych zwierzą domowych. Kojarzą się nam głównie z pięknym i miłym w dotyku futerkiem. Wśród wielu dostępnych na rynku ras mruczków znajdą się jednak i takie, które wzbudzą zainteresowanie osób, poszukujących bardziej nietypowego zwierzaka. Należą do nich sfinksy – tajemnicze, łyse koty, które uwielbiają się przytulać, choć bywają też uparte. Choć swoją urodą potrafią wprawić w osłupienie niejednego właściciela tradycyjnych mruczków, to nie brak im fanów. Są dość łatwe w hodowli – potrzebują odpowiednio dużej kuwety (Ferplast), misek na jedzenie i wodę (Pet Inn), drapaka (Yarro) i zabawek (Trixie, Zolux). Należy podawać im wysokokaloryczną karmę dla kotów aktywnych (Brit, Royal Canin, Eukanuba). Do pielęgnacji wymagają jedynie delikatnego szamponu (Beaphar), oraz zwilżonych chusteczek (Francodex).

Z początku mogą odstraszać rozmiarami, jednak przy bliższym poznaniu okazują się niezwykle sympatycznymi molosami. Swoją nazwę i istnienie zawdzięczają niemieckiej miejscowości Leonberg, której godłem jest lew. Psy tej rasy wzbudzają zaufanie swoim spokojem i wielkodusznością, a dzięki lwiej grzywie wyglądają niemalże jak pluszaki. Leonbergery to jednak psy wymagające uwagi, szczególnie w okresie szczenięcym. Dla właściwego rozwoju należy im zapewnić wtedy wysokogatunkową karmę dla dużych psów, na przykład Brit Dog Care Junior Large Breed, czy Royal Canin Dog Giant Junior.

Rzadko kiedy można dokładnie podać czas i miejsce powstania danej rasy, a nawet nazwisko jej twórcy. W przypadku leosiów jest to dość proste. Radny miejscowości Leonberg, Heinrich Essing w latach 30. XIX wieku postanowił stworzyć rasę psów, zbliżoną z wyglądu do herbu miasta – lwa. Dzięki skrzyżowaniu nowofundlandów z długowłosymi bernardynami, owczarkami pirenejskimi i landseerami osiągnął swój cel. Rasę nazwał leonberger i szybko rozpropagował ją w całych Niemczech. Mimo dość dużej liczby miłośników psy te musiały jednak długo czekać na akceptację przez środowisko kynologiczne. Nazywano je z początku pogardliwie bękartami, a do końca XIX wieku w publikacjach poświęconym psom pisano o bezużyteczności tej rasy. Pierwszy klub z oficjalną księgą rodowodową powstał w 1922 roku, a leonbergery przetrwały mimo przeciwności, mając swoich wielbicieli na całym świecie. Do Polski psy tej rasy trafiły w 1984 roku.  

Zwracają na siebie uwagę, przykuwają wzrok, wzbudzają chęć wtulenia się w nie, gdy są szczeniakami. Choć z powodu licznych chorób hodowcy zmienili wzorzec rasy i charakterystyczne pofałdowanie występuje już tylko u szczeniąt, to shar pei cieszy się wciąż dość dużą popularnością. Nie rozwiązało to jednak wszystkich problemów zdrowotnych, shar pei wciąż ma predyspozycje do alergii skórnych i pokarmowych. Dlatego zaleca się kąpać psy tej rasy w szamponach hipoalergicznych (np. firmy Virbac), oraz podawać im specjalne karmy, najlepiej premium (np. Royal Canin, Trovet, czy Brit Premium).

Historia shar pei sięga ponad 2 tysięcy lat, pochodzi on z Chin. Przedstawienia tej rasy znaleźć można na rysunkach i ceramice z okresu dynastii Han. Z powodu niebieskawej barwy języka i warg uznaje się, że shar pei spokrewnione są chow-chow. W starożytności była to rasa pracująca, wykorzystywana do polowań, pilnowania stad i stróżowania. Osobniki nie nadające się do pracy lub o niskiej inteligencji stawały się źródłem mięsa dla ludzi. Czasem wykorzystywano psy tej rasy do walki psów, jednak brakowało im zapalczywości i odpowiedniego poziomu agresji. Wraz z powstaniem Chińskiej Republiki Ludowej uznano shar pei za dobro luksusowe, czyli zbyteczne. Nałożono wysokie podatki związane z posiadaniem psów tej rasy, w końcu Mao zakazał ich hodowli. Brak żywności na rynku dodatkowo uderzył w rasę, zjadano wtedy bowiem wszystkie zwierzęta, z których nie było pożytku, w tym psy. W końcu Matago Law, hodowca shar pei wystosował apel o pomoc i zamieścił artykuł o rasie w jednym z amerykańskich czasopism kynologicznych. Spotkał się on z szerokim odzewem i już w latach 70 XX wieku z Hongkongu do USA przybyły pierwsze shar pei, a kraj ten stał się dla nich przybraną ojczyzną.